Najgorsze jest wtedy, jak człowiek zaczyna sobie wyobrażać, co też tam na zewnatrz musi się dziać. I jak sobie jeszcze uświadomi, że w promieniu kilkuset metrów nikogo nie ma, to dopiero się zaczyna.

Samotny pobyt na ranczo, to dla nowicjusza spore przeżycie. Trzeba sobie wypracować pewną "filozofię", która pozwoli przejść do porządku dziennego nad tym wszystkim co dzieje się nocą na zewnątrz. Ja czerpałem z dwóch źródeł.

Od Wikingów:

- umrzeć z mieczem w ręku to zaszczyt.

Od Sun Zi - Sztuka wojenna:

- pole bitwy to pole stojących trupów. Pogodzeni ze śmiercią przeżyją, liczący na ujście z życiem umrą,

- najgorszym niebezpieczeństwem jest lęk, a nieszczęście wynika z wahania,

- dlatego jeden człowiek nie dbający o życie, wystarczy do zastraszenia tysiąca.

Polecam spędzić samotną noc na wiosnę. Nocą las ożywa i odgłosy dochodzące do osoby siedzącej w ciemnościach na tarasie prostują włosy na głowie. 

Nad wszystkim dominuje śmiech "szatana". Tego nie da się opisać słowami, trzeba to usłyszeć. Potem już nic nie jest straszne.

Ranczo człowieka hartuje, jeżeli to przeżyje - to staje się twardzielem nie do pokonania, czego wszystkim z całego serca życzę. Nie da się ukryć, jest to wspaniała przygoda :-)

Pozdrawiam serdecznie. Adam