Kiedy ostatni raz spotkałem czarownicę Norę, siedziała na pniaku, przy spalonych zabudowaniach gospodarstwa znajdującego się głęboko w lesie. Przez lata ruiny wtopiły się w zieleń i tylko wymurowany z kamienia komin samotnie góruje nad pogorzeliskiem. Lubię to miejsce, bo czas się tu zatrzymał i nawet grzybiarze omijają je szerokim łukiem.

- Adam, musisz wracać. Tu twój czas, czas konia dobiegł końca. Ktoś cię tam bardzo potrzebuje.
Kto ? – spytałem.
- będziesz wiedział, wracaj w Beskidy. Tu, co miałeś zmienić, zmieniłeś. Żegnaj.
Nawet nie podniosła głowy. Nie musiała. Sprawa była przesądzona.

Liście lecą z drzew. Prawie wszystko sprzedane. Na pustych padokach, wydeptanych przez konie do gołej ziemi, szybko odrosła trawa. Właśnie sprzedałem ostatnie siodła. Cisza jaka tu zapanowała jest porażająca. Ewa unika mojego wzroku. Czego będzie mi najbardziej brakowało? – ludzi, z którymi zdążyłem się zaprzyjaźnić. Pracowici jak mrówki. Jak mrówki, wychodzą na wiosnę do pracy, która zdaje się nie mieć końca. Dopiero podmuchy lodowatego wiatru zapędzają ich do chałup. Życzliwi i często bezinteresowni do bólu. Rzadkość w naszych czasach. Bardzo dużo się od nich nauczyłem. Dziękuję wszystkim i życzę im wszelkiej pomyślności, a przede wszystkim zdrowia. Dziękuję również wszystkim naszym gościom, którzy zawsze odnosili się do nas bardzo serdecznie i mobilizowali nas do działania.

Nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić Was wszystkich w Beskidy.

Adam
mój nowy adres: judex@mojetychy.pl